Het duurde twee uur, acht biertjes en twaalf sigaretten voordat ik de moed verzameld had om überhaupt te overwegen om met Katie te praten. Inmiddels zat iedereen weer binnen. Ik stond samen met Damian en Robert bij Damian zijn platenspeler. Nonchalant flipte ik door de verschillende Lp’s totdat ik Blood on the tracks tegenkwam.   

Ik pakte het album uit de reeks, bekeek hem eventjes en wisselde de Lp. Zachtjes begon het nummer Tangled up in blue te spelen en ik hoorde Damian en Robert naast mij lachen. Al sinds het gesprek met Damian en Robert was ik afgezonderd en verloren zwevend in mijn eigen wereld, zoals wel vaker, opzoek naar de verlossing met Katie. 

Ik leunde tegen het tafeltje aan waar de platenspeler opstond. Mijn beweging zorgde ervoor dat de naald lichtelijk over de plaat gleed waardoor een luidde knal het appartement vulde. Abrupt keek iedereen mij aan. Damian legde zijn hand op mijn schouder en escorteerde mij demonstratief weg bij de platenspeler. 

‘’Bob, dat ding is mijn baby.’’ Zei hij terwijl ik weer ging staan. ‘’Ga er alsjeblieft met respect mee om. Ik wil je hier niet om moeten slaan.’’ 

Woordeloos keek ik hem aan. 

‘’Oké?’’ 

Ik knikte bevestigend. 

Het was vreemd om te ervaren hoeveel invloed Katie op mijn humeur had. Het ene moment stond ik dronken te lachen en het andere legde ik mezelf het eeuwige zwijgen op. Ik voelde me er machteloos door, bijna kinderlijk, alsof ik alle emotionele controle weg had gegeven.  

Maar tegelijkertijd voelde ik deze verbintenis met Katie. Zij was de enige persoon die mijn verleden, heden en toekomst kon beïnvloeden.  

Mijn ogen hielden haar elke beweging in de gaten, totdat ik voor mijzelf de knoop doorhakte. Uit het niets liep ik naar haar toe en ging naast haar zitten. Kyra keek mij vluchtig aan, alsof ze precies doorhad wat er door mijn hoofd ging.  

‘’Hey.’’ Zei ik tegen Katie. 

Semi-geschrokken keek ze me aan. 

‘’Oh, hey Bobbie.’’ 

‘’Ga je mee roken?’’ 

Terwijl ze nee schudde zei ze: ‘’Ik rook niet meer.’’ 

‘’Katie, ga je mee roken?’’ herhaalde ik nog een keer, in de hoop dat ze doorhad dat roken enkel een gordijn was om te gaan praten. 

Opnieuw wees ze mijn vraag af. 

Kyra wierp nogmaals een blik naar mij terwijl Brit vrolijk verderging met haar verhaal. 

‘’Katie, ga je alsjeblieft mee roken?’’ 

‘’Jezus, Bob. Je blijft doorgaan totdat ik mee ga, of niet?’’ 

‘’Uhu.’’ 

Met een zucht stond ze op en liep met mij naar het balkon. Ik deed de deur dicht en pakte mijn sigaretten uit mijn broekzak. Ik bood Katie er een aan, maar ze wees hem af, dus stak ik er een voor mezelf op. 

‘’Dus?’’ 

‘’Dus wat, Bob?’’ 

Ik nam een hijs en bleef stil. 

‘’Nou?’’  

Een paar seconde geleden zat ik nog vol zelfvertrouwen, maar nu Katie zo voor mij stond met die vragende blik, kwam ik zonder woorden te zitten. 

‘’Ons.’’  

‘’Er is geen ons, Bob.’’ 

‘’Wat?’’ 

‘’Er is niets tussen ons.’’ 

‘’Godverdomme, Katie. Waar komt dit ineens vandaan?’’ 

‘’Het was een foutje.., die zoen had nooit mogen gebeuren.’’ 

Met mijn handen wreef ik over mijn gezicht. 

‘’Ik voel me zo fucking gebruikt, hè.’’ 

‘’Bob.., Je weet hoe alles geëindigd is met Giovanni en ik kan niet zo’n meisje zijn.’’ 

‘’Ja maar Katie, dit kan je niet maken.’’ 

‘’Wat niet?’’ 

‘’Mij het idee geven dat er iets is, om mij vervolgens zonder waarschuwing te laten vallen. Ook al zijn wij mannen zelf niet altijd even netjes tegenover het superieure geslacht, we hebben nog steeds gevoelens hoor.’’ Ik nam een hijs van mijn sigaret. ‘’Dit is echt niet cool, Katie.’’ 

‘’Niet elke man lijkt op jou, Bob.’’ 

‘’Weet ik, maar daar gaat het niet om. You fucking played me. Je hebt een klein stukje van de hemel voor mijn ogen gehouden, net genoeg waardoor ik hoop kreeg dat het iets ging worden. Dat dit iets ging worden. Om het vervolgens genadeloos weg te halen.’’ 

Katie liet een diepe zucht los. 

‘’En, heel dat ‘’ik wil niet zo’n meisje zijn’’ argument slaat toch ook nergens op. We zijn al veel te lang vrienden om nog bang te zijn over wat mensen van jou denken. Imago is voor onzekere mensen, die op zoek zijn naar goedkeuring van de massa’s. En zo ken ik jou niet, Katie. Zo ben jij niet.’’ 

Er viel een stilte terwijl ik gefrustreerd een hijs van mijn sigaret nam. 

‘’Ben je klaar?’’ 

Met de sigaret tussen mijn lippen schudde ik nee. 

‘’Je kont komt niet zo goed uit in deze broek.’’  

Ik pakte de sigaret tussen mijn lippen vandaan en keek Katie aan. 

‘’Nu ben ik klaar.’’ 

Ze lachte.  

Vorige post Volgende post