De rest van de dag bleef ik rondhangen bij Brit. Ze had wat muziek opgezet en we zaten te praten. 

Alleen te praten. 

En hoe langer onze gesprekken duurden, hoe interessanter ik haar begon te vinden. Ze had deze, bijna, neurotische tik waardoor ik nooit kon voorspellen wat ze zou gaan doen. Het was deze onvoorspelbaarheid die mij deed herinneren aan Katie. 

Maar tegelijkertijd was ze compleet anders. 

Brit had deze wilde kant die subtiel om de hoek kwam kijken, ik wist dat ze geen goede invloed op mij zou zijn maar toch voelde ik niet de keuze om deze band zomaar te verbreken. 

We zaten in de keuken van het studentenhuis, ik zat te roken en Brit was lunch aan het maken. Michael was nergens meer te bekennen en ergens vond ik het ook wel prettig dat wij alleen waren. 

‘’Dus, wat is jouw plan voor vandaag, Bob?’’ 

Ik haalde mijn schouders op. 

‘’Don’t know, ik kijk wel waar ik terecht kom.’’ 

‘’Jouw leven lijkt me heerlijk op het moment. Al die vrijheid en mogelijkheden.’’ 

Ik begon te lachen. 

‘’Het is maar schijn, lieve schat. Geen werk of studie hebben is het saaiste wat mij ooit is overkomen. Ik sta stil en ik heb geen idee waar ik naar toe moet gaan.’’ 

‘’Kan je niet gaan reizen, ofzo? Even ertussen uit om alles weer op een rijtje te krijgen en om jezelf te vinden. Wie je bent, enzo.‘’ 

‘’En me aansluiten bij het cliché, no thank you.’’ 

‘’Dat is denk ik de hele reden dat jij nou in deze situatie zit.’’ 

‘’Wat?’’ 

‘’Volgens mij ben jij zo’n jongen die hopeloos probeert om anders te zijn maar tegelijkertijd daardoor verlamd raakt en geen kant op gaat.’’ 

Er kwam een klein grijnsje op mijn gezicht. 

‘’Oeh, dat doet pijn Brit.’’ 

‘’Kom op. Als ik constant lief tegen jou zou doen dan was ik het zoveelste meisje.’’ 

‘’Touché.’’ 

Ik nam een hijs van mijn halfopgerookte sigaret, de rook zweefde in een rechte baan naar boven. Het zag er gecontroleerd uit. Ondertussen kwam Brit met een kom yoghurt gesierd door fruit aan tafel zitten.  

Ze bracht een hap van de prut richting haar lippen maar voor deze arriveerde realiseerde ze zich iets. De lepel liet ze terug in de kom vallen en ze keek mij aan. 

‘’Weet je zeker dat je niets wilt? Je moet wel eten, hè. Ik ga niet de reden worden dat je verhongert.’’ 

Opnieuw lachte ik. 

‘’Eet jij nou maar even jouw voedsel op, voordat jij verhongerd.’’ 

En zonder verder iets te zeggen at Brit de kom leeg. 

Niet veel later stonden we samen op haar kamer. Ik op het punt om naar huis te gaan en Brit doelloos scrollend door haar Spotify playlist. Wat ik thuis ging doen was nog een mysterie maar ik wilde de gastvrijheid van Brit niet te lang gebruiken. Toen ik mijn jas van de grond afpakte keek Brit mij aan. 

‘’Weet je wat ik al een tijdje niet heb gedaan, Bob.’’ 

Terwijl ik mijn jas aantrok keek ik haar terug aan. 

‘’Nou?’’ 

‘’Truffels.’’ 

‘’Voor iemand die zo braaf overkomt heb jij al redelijk wat uitgeprobeerd.’’ 

Brit haalde haar schouders op en ging op haar bed liggen. 

‘’Ik ben gewoon nieuwsgierig.’’ 

‘’Dat is een van de slechtste eigenschappen die ik met jou deel.’’ 

‘’Wat heb jij allemaal al geprobeerd?’’ 

‘’Drugs?’’ 

‘’Ja!’’ 

‘’Eigenlijk overdrijf ik best wel, alleen truffels, wiet en xtc.’’ 

‘’Hoe is dat, xtc?’’ 

‘’Is wel oké.’’ 

‘’Je klinkt niet heel erg enthousiast.’’ 

‘’Komt omdat ik jou niet wil motiveren om drugs te gebruiken.’’ 

‘’Ha! Daar komt plotseling die zorgzame Bob. Ik mag toch zelf weten wat ik in mijn lichaam stop?’’ 

‘’Sure, you do. Maar dat betekent niet dat ik jouw trigger moet zijn om het te gaan gebruiken.’’ 

‘’Oké, oké.’’ 

Ondertussen deed ik mijn jas dicht. 

‘’Over drugs gesproken, hè Bob. Zullen we nu truffels doen?’’ 

Brit keek me aan met deze uitdagende blik, alsof ze zojuist een plan had bedacht en deze hoe dan ook zou uitvoeren. Maar tegelijkertijd gaf ze mij het idee dat ze ergens voor wilde vluchten.   

Iets groots. 

Iets wat haar in zijn macht had. 

En wellicht ook iets wat ik niet zou kunnen begrijpen. 

 

Vorige post Volgende post