De daarop volgende ochtend stond ik anders op. Energieker, positiever en er kon zowaar een lach af. Door mijn lichaam kroop een bepaald optimisme. De avond met Damian had het idee in mij losgemaakt dat, zolang ik de juiste mensen om mij heen had, het wel goed zou komen.

Heel de ochtend lang lag ik Rum Diary van Hunter S. Thompson te lezen. In een halve dag had ik die fucker uit en zat ik in mijn stoel genesteld met de vraag wat ik de rest van de dag zou gaan doen.

Uit verveling besloot ik om Katie te bellen met de hoop dat zij mij kon vermaken.

‘’Bob?’’

‘’Katie.’’

‘’Wat is er aan de hand?’’ vroeg ze licht paniekerig.

‘’Hoezo?’’

‘’Normaal gesproken bel je nooit. Ik dacht altijd dat jij een bepaalde angst voor telefoongesprekken had.’’

Ik grinnikte.

‘’Ik heb een goede bui vandaag. Wanna hang out?’’

‘’Dolgraag, alleen zit ik met allemaal deadlines voor mijn opleiding. Als ik dit niet haal word ik er vanaf geschopt.’’

‘’Ik kan je wel helpen.’’

‘’Je verveelt je echt enorm of niet?’’

‘’Yup.’’

Ik hoorde Katie aan de andere kant zuchten.

‘’Vandaag komt echt niet goed uit, maar morgen kan je wel langskomen. Dan haal ik van tevoren nog wat bier in huis.’’

‘’Sounds like a plan.’’

‘’Heb jij het zelf eigenlijk niet druk dan?’’

‘’Met wat zou ik druk moeten zijn?’’

‘’Uehm.. Jouw opleiding?’’

‘’Ik ben gestopt.’’

‘’Gestopt!? Sinds wanneer?’’

‘’Al een paar weken.’’

‘’En zoiets vertel je mij niet?’’

‘’Ik heb je de afgelopen weken ook niet bepaald goed gesproken.’’

‘’Soms ben je zo moeilijk te doorgronden, Bob. Ik vraag me af hoe Mia het met jou volhoudt. Of beter gezegd, hoe jij het met haar volhoudt. Wat een bitch is dat zeg.’’

‘’Dat is ook al over.’’

‘’Jezus, Bob. En sinds wanneer is dat dan weer? Je vertelt me ook nooit iets.’’

‘’Afgelopen weekend.’’

‘’Toen ik haar had ontmoet!?’’

‘’Uhu.’’

‘’Dat verklaart dit telefoontje.’’

Voor een seconde liet ik een stilte vallen, onwetend of ik Katie moest vertellen dat zij de hele aanleiding tot het einde van mijn relatie met Mia was geweest. Maar al snel haalde Katie de stilte weg.

‘’Maar, wat doe je nu met jouw leven dan?’’ Heb je een baantje ofzo?’’

‘’Ook niet.’’

‘’Ben je nog wel van plan om te studeren?’’

‘’Ik moet wel. Het toekomstbeeld om fulltime bij de McDonalds te werken is ook niet bepaald een mooi vooruitzicht.’’

‘’Wat wil je gaan doen dan?’’

‘’Don’t know.’’

‘’Bobje toch. Je moet jouw shit echt op orde krijgen. Ga een baantje zoeken en zoek uit wat je wilt met je leven. Want als je te lang hierin blijft hangen wordt jouw McDonalds nachtmerrie nog eens werkelijkheid.’’

Ik lachte.

‘’Wat moet ik toch zonder jou.’’

‘’Daar kom je nu achter want ik moet echt weer verder. Ik zie je morgen, oké?’’

‘’Morgen.’’ Herhaalde ik.

En in een oogwenk hing ze op.

Een paar minuten later zat ik in de tuin te roken met een mobiel dat geen berichtjes meer ontving. Het optimisme waar ik de hele dag al op zweefde was in een ruw gebaar weggehaald. De realisatie dat de meeste mensen van mijn leeftijd al mijlen ver op mij voorliepen terwijl ik nog steeds stilstond had mij weer in zijn donkere greep. Ik probeerde mijn eigen hoofd te overtuigen dat het mij niets boeide wat andere mensen van mij vonden.

Maar het was bijzonder belangrijk wat Katie van mij vond.

En in haar ogen was ik nu een loser.

Althans.

Dat vulde ik voor mijzelf in.

Nee. Hier ging ik niet in blijven hangen. Ik pakte mijn mobiel en belde Damian op maar al snel hoorde ik zijn voicemailbericht.

Fuck.

Ik moest hoe dan ook het huis uit. Uit pure verveling begon ik door mijn contactenlijst te scrollen. Mensen die ik al jaren niet had gesproken en die mij waarschijnlijk ook allang uit het oog waren verloren zagen er plotseling uit als potentiele drinking buddy’s.

Ik was zelfs aan het overwegen om Mia te bellen maar voordat ik die fout beging zag ik opeens Brit in mijn lijst staan.

Het was mij compleet ontgaan dat ik had beloofd haar te bellen.

Eigenlijk was haar volledige bestaan mij ontgaan.

Terwijl de telefoon overging en ik aan het hopen was dat ze zou opnemen nam ik een hijs van de sigaret. Na een paar seconde hoorde ik een vrouwelijke stem aan de andere kant.

‘’Hallo?’’

‘’Hoi.’’

‘’Wie ben jij?’’

‘’Ben je mij nu al vergeten?’’

‘’Je zult mijn geheugen even moeten opfrissen.’’

‘’Ik zei toch dat zo’n carpe diem tattoo je dommer zou maken.’’

Vorige post Volgende post