Het was ondertussen al donker toen Damian mij thuis afzette. We waren ongeveer vijf uur onderweg geweest maar het voelde veel korter.

‘’Kom nog even een biertje drinken, de avond is nog jong.’’

‘’Kan niet, Bob. Ik ben met de auto.’’

‘’Kom op, een biertje kan toch wel? Vooral als je even wacht totdat je weer achter het stuur kruipt.’’

Ik zag Damian twijfelen.

‘’Ik zie dat je het wilt.’’ Zei ik met een grijns.

‘’Fuck jou, hè. Als ik verongeluk is het jouw schuld.’’

Ik legde mijn linkerhand op mijn borstkast en stak mijn rechterhand rechtop uit.

‘’We houden het burgerlijk. Dat beloof ik je.’’

Damian parkeerde de auto en liep met me mee naar binnen. Terwijl Damian de woonkamer instapte en ik twee biertjes uit de koelkast pakte keek hij verwonderd om zich heen.

‘’Dus dit is waar de beruchte Bob is opgegroeid.’’

Met twee biertjes in mijn handen liep ik terug naar de woonkamer.

Terwijl ik mijn schouders ophaalde keek ik Damian met een kleine grijns aan.

‘’Zo berucht ben ik nou ook weer niet. Gewoon een beetje raar.’’

‘’Waar zijn jouw ouders eigenlijk? Ik wil ze weleens ontmoeten, zij zullen vast wel een gezicht bij alle bekende Damian verhalen willen plaatsen.’’

‘’Ik weet niet eens of ik mijn ouders over jou heb verteld.’’

Met een beledigde blik keek Damian terug.

‘’Hoe bedoel je?’’ Antwoordde hij in een hoge toon.

‘’Ik ben de laatste tijd niet zoveel thuis en mijn ouders laten mij een beetje mijn gang gaan.’’

‘’Dit is echt een deuk in onze vriendschap, Bob.’’

‘’Het staat nog wel op de planning.’’ Zei ik met een lach. ‘’Don’t you worry.’’

‘’Maar ze zijn niet thuis?’’

Ik knikte nee.

‘’Volgens mij is mijn vader werken en mijn moeder is god knows where. De auto stond er niet maar er is een kans dat je haar nog wel ontmoet.’’

‘’Hmpf, beter van wel ja.’’

Ondertussen zat Damian de foto’s te bestuderen die door de woonkamer hingen.

‘’Holy. Mother. Fucking. Shit. Ben jij dit Bob?’’

Ik ging naast hem staan en bekeek de foto. De foto hing er al jaren en het duurde een paar seconden voordat ik mijzelf überhaupt herkende. Mijn jonge gezicht uit de brugklas leek zo misplaatst in mijn identiteit. Ik had er al jarenlang geen aandacht meer aanbesteed omdat ik te druk was met proberen vooruit te gaan, dat ik zelf niet eens meer doorhad hoeveel ik was veranderd.

Vroeger had ik nog een positieve glans in mijn ogen en een kinderlijke lach vol onschuldigheid, alsof elke dag een nieuw avontuur was. Maar terwijl de jaren voorbij streken was de brandende vlam van mijn optimisme gedoofd en verplaatst door een zuur en zelfvernietigend cynisme. Het jongetje wat op die foto stond was gestorven en verplaatst door een donkere kracht die het liefst zijn eigen lichaam vernietigde.

Op dat moment realiseerde ik mij pas dat alle plannen, dromen en mijn drang om de wereld te verbeteren waren overleden. In plaats daarvan was ik uiteindelijk maar doelloos gaan rondzweven.

Ik begon me schuldig te voelen.

Het was geen zelfmedelijden maar een bepaalde teleurstelling in mijzelf dat ik dat jongetje zover had weggeduwd dat hij uiteindelijk was verpletterd en vervolgens verdwenen.

‘’Bob? Serieus ben jij dit?’’

Geschrokken keek ik Damian aan.

‘’Wat?’’

‘’Ben jij dit op de foto.’’

Ik knikte.

‘’That’s the old me.’’

‘’Jezus, wat zag jij er schattig uit.’’ Damian bekeek aandachtig mijn gezicht. ‘’Je hebt nog hetzelfde onschuldige gezichtje.’’

‘’Zo onschuldig ben ik niet meer hoor.’’ Antwoordde ik met een zwakke grijns in de hoop dat Damian mijn innerlijke confrontatie niet opmerkte.

Damian was helemaal verdwenen in de mentale herinneringen verspreidt door de woonkamer. Het was overduidelijk dat hij geïnteresseerd was in mijn leven. Terwijl ik zat toe te kijken hoe hij aan het rondsnuffelen was ontstond er een benauwend gevoel.

Alsof hij te dichtbij kwam.

“Damian, laten we naar buiten gaan”

Mijn voorstel kwam uit het niets en ik hoopte dat Damian de spanning in mijn stem niet zou horen.

‘’Nee man. Ik vind dit veel te leuk om te zien.’’

‘’Ik moet mijn nicotineverslaving temmen, dus come with me.’’

‘’Ga maar alleen roken. Ik kom er zo aan.’’

‘’Ik ken je niet lang maar ondertussen wel goed. En iets verteld mij dat je dan een foto van mij steelt om vervolgens aan iedereen te laten zien.’’

‘’Wat een vertrouwen heb jij in mij zeg.’’

‘’Heb ik gelijk?’’

‘’Misschien, maar dat is niet het punt.’’

Ik moest lachen.

‘’Kom op, anders krijg je een nipple twist.’’

Uiteindelijk wist ik Damian over te halen om mee naar buiten te gaan. We zaten net een paar minuten buiten in de tuinstoelen te chillen toen mijn moeder plotseling door de schuurdeur naar binnen kwam stormen. Haar mascara was lichtelijk uitgelopen en haar onderlip trilde.

Er was iets aan de hand.

 

Vorige post Volgende post