Ik raakte al op vroege leeftijd in aanraking met drugs. Voordat ik de eerste keer dronken werd, rookte ik mijn eerste joint tijdens schooltijd in de bossen naast mijn oude middelbare school. 

Het was met een jongen genaamd Mick.  

Hij was ongeveer dezelfde leeftijd als ik maar had al veel meer ervaringen opgedaan.  

Toen was het spannend, ik voelde me bijna een crimineel.  

Stoned zat ik in een van de vele wiskundelessen maar de informatie die uit mijn leraar zijn mond stroomde ging langs mij heen omdat ik te druk was met het lachen om een dikke duif die in een van de naastliggende bomen zat. 

De effecten die ik toen ervaarde waren niet te vergelijken met datgene wat ik nu voel als ik een joint rook. Het was een combinatie van rust terwijl er een dosis van adrenaline door mijn aderen kroop.  

Ik voelde me euforisch, maar dat had niets met de wiet te maken. 

De jaren daarop leefde ik op een combinatie van wiet en drank. Soms tegelijkertijd en soms apart.  

Als ik eraan terugdenk was het een zorgeloze tijd. Ik was niet bang voor de consequenties, bad trips of eventuele braakervaringen. Het enige wat ik toen wilde was het leven roekeloos ervaren voor wat het zou kunnen zijn. 

Ik wilde met een voet buiten de regels stappen, puur om te kijken hoe het voelde. 

Maar het bleef niet bij een voet. 

Ik was jong en wilde mij volwassen voelen.  

Jaren later begon ik meer te experimenteren. Het begon net zoals wiet als een flikkering van nieuwsgierigheid maar naarmate ik bekender werd met de soorten drugs, de effecten en de aftermath werd de hele wereld van het drugsgebruik genuanceerder voor mij.  

Ik begon het meer te waarderen en tegelijkertijd werd het normaler. 

Mensen om mij heen begonnen ook met experimenteren. Sommige kwamen er door mij mee in aanraking en door sommige mensen kwam ik er mee in aanraking. Als een lopend vuurtje verspreidde het en nu is het voor onze generatie normaal geworden om een pilletje, een joint of een lijntje speed te gebruiken.  

Maar waarom? 

Waarom voelde ik me er zo door aangetrokken? 

Waarom voelde wij ons er zo door aangetrokken? 

Zijn wij een generatie van pioniers die nieuw licht scheppen op drugsgebruik?  

Zijn we de scheppers van het agenda-hedonisme of zijn wij een verloren generatie die toevlucht zoekt in ontsnapping? 

Als het niet aan Brit had gelegen dan had ik die avond niets gebruikt, maar toch was ik blij dat zij het voorstelde. Ik had die avond hoognodig een verademing van de realiteit nodig, terwijl ik niet eens in de realiteit zat.  

En waarom stelde Brit het voor, wat was haar reden voor de ontsnapping?  

Dat was voor mij nog steeds een mysterie. 

Maar terwijl ik de volgende ochtend wakker werd naast Brit en na een simpel ontbijt toch uiteindelijk mijn reis naar huis begon, raasde er allemaal theorieën door mijn hoofd, maar niets was doorslaggevend.  

De enige conclusie die ik kon trekken was dat ze genoot van de waanzin van de hele trip. 

Voor mij was het fijn om even te ontsnappen van de constante schreeuwen van de verplichtingen en verwachtingen. Het deed mij goed om een avond verlost te zijn van alles wat ik nog moest doen om nog enigszins kans te maken een semi-functionerend persoon in de maatschappij te worden. 

Maar tegelijkertijd had ik de neiging om nog een keer te ontsnappen. 

Het was een dunne lijn waarin maar een enkeling de balans kon vinden zonder op te gaan in de eeuwige vlucht. Ik heb veel mensen gezien die probeerden te balanceren op deze lijn. Velen heb ik zien vallen, een grote smak op de vloer van de realiteit later en ze kwamen terug met een angst voor lijn.  

Maar de enkeling die de balans had weten te vinden bestudeerde ik met jaloezie.  

Voor mijn gevoel leefden zij een leven met een ideale combinatie van escapisme en productiviteit.  

Dat waren vaak de mensen die wisten waar zij mee bezig waren. Ze wisten wat zij namen, wisten hoeveel zij moesten nemen en wat ze konden verwachten. Het waren personen die deze bijzondere aantrekkingskracht hadden naar drugs maar er niet naar keken als een middel van ontsnapping maar als een verrijking. 

Zij hadden deze rare vorm van respect voor drugs. 

Voor hen was het een mysterieuze minnares waarvan zij zoveel konden leren zolang zij niet de grenzen gingen opzoeken en verstrikt raakten in haar web.  

Maar als ik naar mijzelf keek, wist ik dat dit geen leven voor mij zou zijn. 

Ik had de grens nodig. 

Ik had de klap van de consequenties nodig. 

Het maakte mij wakker.  

Vorige post Volgende post