Een uur later stond ik voor de deur.  

Ik drukte de bel in en terwijl het galmende gering door het huis zweefde, draaide ik mijn rug naar de deur toe en begon de omgeving te bekijken. De truffels hadden nog steeds de macht over mij en de bomen waren aan het ademen, gezichten verstopten zich in de donkere wolken en de kleuren van de wereld liepen in elkaar over.  

Dit allemaal terwijl Bob Dylan door mijn oortjes echode. 

Als een verwonderd kind dat voor het eerst kleuren zag keek ik stompzinnig om mij heen. Voor mijn gevoel stond ik daar uren, dagen, misschien zelfs jaren maar als ik erop terugkijk was het daadwerkelijk een kwestie van minuten. 

Ondertussen had Katie, zonder dat ik het doorhad, de deur al opengedaan. Uit het niets stond ze naast me, haalde een van de oortjes uit mijn oren en fluisterde: ‘’Is het mooi, Bobje?’’ met haar zwoele stem. 

Ik schrok wakker. 

‘’Jezus, probeer je mij een erectie te geven mens.’’ 

Er verscheen een klein lachje op haar gezicht. 

‘’Je hebt wel jouw tijd genomen, hè.’’ 

Ik haalde mijn schouders op. 

‘’Mijn tijdsbesef is de laatste tijd een beetje vervaagd.’’ 

Zonder überhaupt antwoord te geven begon Katie als een drugshond aan mij te snuffelen. 

‘’Ik ben niet high, Katie.’’ 

‘’Ik wilde het even zeker weten.’’ 

Katie wuifde mij naar binnen, en liep daarna direct naar de keuken om bier pakken terwijl ik op de bank ging zitten. Het was mij nog nooit opgevallen dat naast de tv een oud schilderijtje hing. Ik staarde ernaar en langzaam leek het alsof de verf aan het veranderen was. De lijnen begonnen als een rivier te stromen en stapten langzaam uit de omlijsting. 

Mijn trance werd verbroken toen Katie twee bierflesjes op de tafel zetten. Ze opende beide met een aansteker en gaf er eentje aan mij. 

Moeilijk keek ik naar het flesje bier. 

‘’Ik heb niet echt zin om te drinken.’’ 

Verbaast keek Katie mij aan. 

‘’Sinds wanneer heeft mijn semi-alcoholistische beste vriend geen zin in bier.’’ 

Ik haalde mijn schouders op. 

‘’Ik word oud.’’ 

Katie duwde het flesje bier in mijn gezicht. 

‘’Kom op, Bob. Stel je niet zo aan en doe het voor old time sake.’’  

Het was niet de eerste keer dat Katie drank op mij forceerde en het zou ook niet de laatste keer zijn. Het was een van de redenen waarom wij zo goed bevriend waren.  

Met twijfel nam ik het flesje bier aan, proostte met Katie en nam een grote slok. Ze zette het halfvolle bierflesje terug op tafel en ging een ander nummer opzetten.

Terwijl ze liep begon ze te praten maar mijn aandacht was wederom al teruggekeerd naar het schilderijtje. Haar stem galmde vaag in de achtergrond van mijn trip vol waanzin. Ondertussen zag ik in mijn ooghoek ook weer de joker. 

Ik bleef stilzitten. 

Bewoog niet. 

En wachtte op het juiste moment. 

Katie kwam teruggelopen en ze was nog steeds aan het praten.  

‘’Bob!’’ 

Ik reageerde niet. 

‘’Bob!’’ 

‘’Wacht.’’ 

‘’Waarop?’’ 

‘’Hij is er weer.’’ 

‘’Wie is er weer, Bob?’’ 

‘’Hij! Uehm… het mannetje.’’ 

‘’Wie!?’’ 

‘’Tom. Hij heet Tom.’’ 

En voordat ik het zelf wist had mijn duivelse vloek een naam gekregen. 

‘’Weet je zeker dat je niet high bent?’’ 

‘’Ik ga hem vangen, Katie. Dit is het moment. Ik ga hem pakken en ik ga hem de groeten doen van jou.’’ 

Ik wachtte nog een paar seconden en vloog toen schreeuwend van de bank af. 

‘’Nu heb ik jou. Jij vies vuil kut beest!’’ 

Maar zoals elke keer was hij weer ontsnapt.  

Katie keek mij ondertussen geschrokken en verward aan. Toen ik ging zitten pakte ze mijn wang vast en zei: ‘’Kijk mij aan, Bob.’’.  

En zoals ze commandeerde, volgde ik. 

‘’Godverdomme, Bob. Wat heb jij op!?’’ 

‘’Niets.’’ 

‘’Ik geloof er echt he-le-maal niets van. Jouw ogen zijn de grote van Oreo koekjes.’’ 

‘’Hé, ik ben tenminste niet high.’’ 

‘’Jezus, het boeit mij niets dat je iets op hebt. Maar dat je erover gaat liegen, dat is de shit die niet kan, Bob.’’ 

‘’Katie…’’ 

‘’Nee. Giovanni had gelijk over jou!’’ 

Ze vloog van de bank af, pakte haar bierflesje op en voor een seconde was ik bang dat ze hem weer naar mij toe zou gooien. Maar in plaats van haar woede te uiten verdronk ze het in de inhoud van het flesje bier terwijl ik cynisch Giovanni zijn naam herhaalde. 

‘’Ja Bob. Ik weet allang dat je hem niet mag.’’ 

‘’Ik vind het ironisch dat jouw judgement call door een gast wordt beïnvloed die een lijst bijhoudt van de vrouwen die hij heeft gedaan. Een fucking lijst, Katie.’’ 

‘’Je hebt ook niet echt de moeite genomen om hem ongelijk te bewijzen.’’  

Ik haalde mijn schouders op. 

‘’Ik wist niet dat ik mezelf moest bewijzen.’’ 

‘’Ga nou maar, Bob. Ik hoef je niet meer te zien. Ga nuchter worden en denk even na over wat je zojuist gedaan hebt.’’ 

Ondertussen zag ik Tom de joker weer in mijn ooghoek verschijnen. Hij was dat kleine beetje extra benzine over de vlam van mijn oneindige drama. Ik pakte mijn jas van de bank af en liep richting de deur. Terwijl ik op mijn fiets stapte, vroeg ik mijzelf af waar ik nog naar toe kon gaan.  

Voor een half uur fietste ik doelloos door Eindhoven totdat ik uiteindelijk besloot om terug naar Brit te gaan.  

Ik belde aan en Brit deed open. 

Ze kon aan mijn blik zien dat het niet goed was afgelopen. Zonder iets te zeggen stapte ze opzij. Samen ploften we opnieuw op de bank, Brit starend naar het plafond en ik naar de deur. 

Opgegaan in onze eigen wereld. 

En onbereikbaar voor onze problemen. 

De muziek speelde langzaam op de achtergrond en terwijl ik op het punt stond om mijn jacht op de joker op te geven, stond hij regelrecht voor mij. 

Ik kon hem zien. 

Hij staarde me recht in de ogen.   

Maar het maakte allemaal niet meer uit. 

Vorige post Volgende post