Tien minuten later reden we aan in een oude Opel Corsa. Het miezerde nog licht, en af en toe kwam het geluid van de piepende ruitenwissers boven de muziek uit. Damian had het nummer Snow van de Red Hot Chilli Peppers opgezet. Ik zat ondertussen onderuitgezakt en half slapend in de bijrijdersstoel. De koffie had geen schrijn van kans tegen mijn vermoeidheid. Maar toch weigerde mijn lichaam om in bed te gaan liggen.

‘’Mind if I smoke?’’ vroeg ik aan Damian die met de radio aan het kutten was. Zonder een antwoord deed hij beide raampjes naar beneden. Ik vatte het maar op als non-verbale toestemming. Terwijl ik de sigaret opstak bood ik Damian er ook een aan maar die wees hem met een kort knikje af.

De rook blies ik langzaam door het raam naar buiten waarna het met een rotvaart door de wind werd opgeslokt. Dezelfde wind creëerde een soort fluitend geluid toen we eenmaal over de snelweg raasde. Het deed me niks. Onderweg zijn had iets rustgevends. Het gaf mij het gevoel dat ik iets deed maar tegelijkertijd hoefde ik niet echt iets te doen. Het ging vanzelf. Zonder moeite, zonder inspanning en zonder stress.

Geen twijfel, geen zelfhaat, maar iets wat gewoon gebeurde.

‘’Hee maar Bob, wat doe je morgen?’’

‘’Welke dag is het morgen?’’

‘’Vrijdag.’’

Express hield ik even mijn bedenkelijke blik vast alsof ik nog moest nadenken of ik wel kon maar ik wist dat ik helemaal niets had gepland. Ook Damian keek door mijn façade heen en voegde er gelijk aan toe: ‘’Als je liever gaat masturberen op je kamer kan je dat gewoon zeggen.’’

Ik moest grinniken.

‘’Wat ken je me toch goed. Maar wat ben je van plan morgen?’’

‘’Nou, je zat net in de Starbucks een hele rant te geven over het feit dat je echt wilt leven. Dus dat gaan wij doen. Two friends, een paar flessen sterke drank en een onvermijdbare kater. Ik moet morgen alleen een deadline inleveren en volgende week moet ik beginnen met het leren voor mijn toelatingstest.’’

‘’Sounds like a plan. Maar uehm.., dat hele geneeskundeplan ga je echt doorzetten?’’

‘’Ja man. Weet je wat het is, ik wil gewoon mensen helpen. Ik kan er geen voldoening uithalen om alleen maar in een kantoor te zitten om hele papierwerken door te spitten. Ik leef voor die dankbaarheid van andere mensen. Hoe mooi is het als je iemand gewoon gezond kan maken, als je een dikke vinger naar god’s plan kunt opsteken en iemands leven gewoon kan verlengen. Als dokter heb ik het idee dat ik echt iets nuttigs doe en niet mijn leven verspil achter een bureau werkend voor een baas die er met het geld vandoor gaat.  Geneeskunde is altijd het plan geweest, Tilburg is slechts een kleine omweg.’’

De manier waarop Damian het vertelde was aanstekelijk. Zijn woorden hadden geen leegte, je kon aan zijn enthousiaste gezichtsuitdrukking zien dat hij het woord voor woord meende. Het deed iets met me. Een sterk gevoel in mijn buik wat de laatste tijd zo diep weggezakt was dat ik niet eens wist of het nog bestond schoot naar de oppervlakte. Damian’s passie liet mij me ook goed voelen, alsof ik erin werd meegenomen. Alsof het ook mijn passie was. Als er zoiets in hem verstopt zat, dan moest ik dat toch ook hebben? Of was het meer een kwestie van geluk?

Nee, fuck dat.

Ik moest ook een passie hebben.

Maar wat dan?

Onverschilligheid, kan dat ook een passie zijn?

Was dat het?

De sigaret stopte ik weer tussen mijn lippen en ik begon met de radio te spelen. Ik wilde er niet meer aan denken, ik wilde niet bezig zijn met mijn toekomst. Ik wilde op dat moment gewoon bestaan. Alleen dat.

Ik pakte Damian zijn mobiel op en begon door zijn Spotify playlist te scrollen. Uiteindelijk zette ik het nummer September op. Het nummer was bestemd om Damian af te leiden zodat we dan eindelijk dit onderwerp konden laten passeren. Het werkte.

‘’Hee maar Bob.’’

‘’Mmm?’’

‘’Heb je nou al een keer de liefde bedreven op dit nummer?’’

‘’Ik kan me echt niet bedenken hoe dit nummer de mood verbeterd in het boudoir.’’ Mompelde ik.

‘’Geloof me.’’ Zei Damian terwijl hij overtuigende handgebaren maakte. ‘’Als jij in bed ligt met een meisje en je zet dit nummer op. Dan heb je geen seks meer. Heel die druk is gewoon weg en zweven jullie beide in een luchtige bui waar er geen schaamte hangt.’’

Ik pakte de sigaret uit mijn mond.

‘’Damian. Je moet even eerlijk zeggen als je nu high achter het stuur zit want dan neem ik het van je over.’’

‘’Heb jij überhaupt een rijbewijs?’’

‘’Nope.’’

‘’Heb je wel al ooit lessen gehad?’’

‘’Dat wel. Maar ik was meer aan het roken met hem dan dat we reden.’’

Damian gaf aan krachtige draai aan het stuur om net nog de afslag te maken. Achter ons toeterde enkele auto’s maar Damian negeerde ze. Ik schoot omhoog en uit schrik liet ik mijn sigaret vallen.

‘’What the fuck doe je!?’’

‘’Jij gaat rijden. Maar niet op de snelweg maar gewoon binnendoor.’’

‘’Nee man, ik ga sowieso brokken rijden.’’

‘’Daarvoor hebben we verzekering. Je moet het ergens leren.’’

‘’Ik denk dat een verzekering niet zo werkt.’’

‘’Kom op, jij wilt leven toch. Ga fucking leven en ga joyriden.’’

Voor een seconde twijfelde ik maar wat was het worstcasescenario. We zouden worden aangehouden worden door de politie en kregen een boete of we kregen een ongeluk. Maar als ik nu zacht reed, dan zou het toch wel meevallen. Toch?

‘’Fuck it. I’ll do it.’’

‘’YEAH BUDDY!’’ kwam de enthousiaste schreeuw van Damian’s kant.

Ondertussen waren wij in een dorpje tussen Eindhoven en Tilburg. Damian stopte de auto op een landweggetjes, stapte uit en liep naar de portierdeur. En voor dat ik het doorhad zat ik achter het stuur.

Damian zat te wachten tot ik iets zou uitvoeren. Het was ondertussen alweer een jaar geleden sinds ik voor het laatst achter het stuur had gezeten. Ik drukte de koppeling in, startte de auto en liet de koppeling in een keer omhoog schieten. De auto sloeg af en Damian begon te lachen.

‘’Je moet rustig de koppeling omhoog laten gaan.’’

Ik probeerde het nog een keer en binnen enkele seconde reden wij.

Alleen had ik nog steeds geen idee what the fuck ik aan het doen was.

Vorige post Volgende post