Samen liepen we op een rails. Mia liep voor mij uit zonder enige notie van mijn aanwezigheid. Ze had een fles rode wijn in handen en nam om de zoveel seconde een slok eruit. Wat ik ook deed, wat ik ook zei tegen Mia, ze leek mij niet te horen. Ik had geen idee naar waar naar wij op weg waren en hoe de fuck wij hier terecht waren gekomen.

Met mijn handen in mijn zakken liep ik nonchalant achter Mia aan, die de fles wijn ondertussen al voor de helft op had. Als een klein meisje hopte ze op de rails en liep op balancerende wijze stapvoets verder. Ik probeerde haar te roepen om de fles door te geven maar uit mijn keel kwam alleen een vaag naar lucht snakkend geluid. Ik versnelde mijn pas om Mia in te halen maar om de een of andere reden had ze mijn intentie door en begon te rennen. Hard.

Ik begon haar achterna te rennen maar wat ik ook deed, ze bleef mij een paar meter voor.

Ondertussen zag ik in de verte een trein aankomen. Opnieuw probeerde ik naar Mia te roepen maar wederom kwam er uit mijn keel geen stemgeluid. Ik begon nog harder te rennen maar hoe groter mijn passen ook werden en hoe meer ik mijn lichaam inspande, ik wist haar niet in te halen.

‘’Mia!’’ probeerde ik te roepen maar deze schreeuw van wanhoop bleef haken in mijn borstkas.

Ondertussen kwam de trein steeds dichterbij. Ik bleef door rennen om op een of andere manier Mia tegen te houden die nog steeds over de rand van de rails rende. De trein was inmiddels nog maar enkele tientallen meters van haar verwijderd en stormde met een noodgang door. Mia zag het ook. Ze stopte met rennen en stond stil.

Ook mijn lichaam stopte en vervolgens stonden wij parallel tegenover elkaar. Zij op het spoor, ik op het gras. Mia draaide zich naar mij toe maar bleef op het spoor staan. In haar ogen zag ik een teleurstelling, een teleurstelling in mij dat ik haar niet had kunnen helpen. Dat ik niet had kunnen schreeuwen.

Ik probeerde nogmaals haar naam te roepen maar weer kwam er geen geluid uit. Ik stak mijn hand uit maar die werd genegeerd.

Haar ogen boorden in de mijne en met dezelfde teleurstelling gesierd bleven ze me strak aankijken. Mia draaide de dop op de fles wijn en gooide vervolgens nonchalant de fles naar mij toe. Ik ving de fles wijn, draaide de dop eraf en nam een slok. Fuck.

De rode wijn die ik in mijn keel goot smaakte naar bloed. Mia keek ondertussen vluchtig opzij naar de snel naderende trein en draaide zich vervolgens weer terug naar mij zodat ze me met dezelfde hopeloze blik kon aankijken. Alsof het allemaal mijn schuld was. Ze stak haard hand uit naar mij en stond op het punt om iets te zeggen maar toen de trein haar raakte.

Bloed vloog alle kanten op en er kwamen enkele spetters op mijn gezicht terwijl de trein met een grote windvlaag voorbijreed.

Ik schrok wakker.

Met een onder zweet gedrenkt lichaam hees ik mezelf omhoog en keek op de klok. Het was pas 06:34. Een paar uur geleden zat ik nog bij Katie. Mijn lichaam was uitgeput van de intense ervaringen van vandaag maar ik wist dat ik niet meer zou kunnen slapen.

Fuck.

Ik stapte uit bed en liep naar de spiegel boven mijn wastafel. Mezelf aankijkend kwam de kwellende vraag omhoog. Na dit alles; hoe moest ik verder gaan?

Vorige post Volgende post