Na het tweede college had ik een uur om mijn bloed te vervangen met koffie, mijn gebroken toekomstbeeld te herstellen en mijn maag te vullen met voedsel. Toen de docent ons verloste liet ik elk goed voornemen varen en ging direct een pakje Camel halen. Ik had het helemaal gepland. Eén uur had ik om naar de Albert Heijn te lopen, sigaretten en voedsel te kopen en deze rustig voor het gebouw te verorberen.

Ik had zelfs tijd overgelaten om te poepen.

Met een sigaret in mijn mond en een zakje croissants in mijn handen liep ik terug naar de campus. Ik kwam weer helemaal tot rust. In een wandeling zat een magie, een realisatie dat niemand eigenlijk een fuck gaf om wat ik met mijn leven deed. Het herinnerde mij eraan dat ik maar een minuscuul onderdeel was van het mechanisme waar de maatschappij op leunt. Dat ik niemand was. Dat het meisje dat mij voorbij liep ook niemand was. Dat iedereen om mij heen niemand was.

En dat stelde mij gerust.

Het haalde de druk eraf.

Het zette alles in perspectief.

Toen ik eenmaal weer op de campus was ging ik op een muurtje voor het gebouw zitten. Hier zou mijn volgende college plaatsvinden. Ik zat vredig te roken, te eten en muziek te luisteren. Ontsnapt aan mijn eigen wereld en verlost van mijn adolescente problemen bevond ik me weer in een vredige stand.

Ik was teruggekeerd naar mijn zee van onverschilligheid.

En toen kwam Maartje, Maud of Maaike aan lopen.

Ik zag haar van mijlen ver al aankomen. Met haar diepe decolleté, de hopeloze poging om haar acne te verbergen en haar blonde haren. Met elke stap die ze zette bewogen haar borsten mee. Ik begon me af te vragen of het presenteren van haar boezem een sein van onzekerheid was of dat ze gewoon trots was op haar tieten.

Mijn ogen waren op haar gefixeerd, afvragend wat ze kwam doen. Met een giftige blik bleef ze mij aanstaren totdat ze voorbij liep. Ze had haar hand op de deurklink toen ze met een zucht omdraaide.

‘’Je weet dat roken slecht voor je is’’

‘’Wist je dat het leven slecht voor je is?’’ was mijn sarcastische antwoord.

‘’Voor elke sigaret die je rookt leef je 10 minuten korter, die shit hebben ze onderzocht’’

‘’Dan ben ik goed op weg’’

Een stomme grijns vormde zich op mijn gezicht.

‘’Wauw, een klootzak en een cynischt’’

Ik haalde mijn schouders op.

‘’Hoeveel hou je wel niet van jezelf?’’

‘’Als jij onder de indruk bent dat ik van mezelf houd’’ Zei ik terwijl ik een hijs nam. ‘’Dan ben je een stuk oppervlakkiger dan ik.’’

Maartje, Maud of Maaike maakte een afkeurend geluid en liep zonder iets te zeggen naar de deur. Om de een of andere reden voelde ik me schuldig, ik kon haar niet weg laten lopen wetende dat ze me een lul vond. Het was voor mijzelf onduidelijk of ik wilde dat ze me mocht of dat ik mijn eigen ego moest redden. Voordat ik het zelf doorhad sprong ik met een sigaret tussen mijn lippen van het muurtje af.

‘”Wacht Maud, wacht, wacht.’’

‘’Maud? Serieus? Ik krijg oprecht het idee dat je het expres doet.’’

‘’Maaaa….ike?’’ zei ik in de hoop om de fout te herstellen.

‘’Mia, lul.’’ Antwoorde ze geïrriteerd.

Direct draaide Mia zich om zodat ze zichzelf kon verlossen van mijn aanwezigheid. Ik rende voor haar langs en hield de deur tegen. Met woeste ogen keek ze me aan.

‘’’What the fuck doe je nu, klootzak.’’

‘’Mia, oprecht sorry dat ik een lul tegen je was. Met mijn lege kop ben ik zo retarded geweest om niet de kans te pakken om deze beeldschone dame te leren kennen. Ik heb een fout gemaakt en ik hoop dat jij zo goedhartig bent om mij dit te vergeven. Laat mij een drankje voor je kopen zodat ik je kan laten zien dat er niet alleen maar vergif in mijn persoonlijkheid zit.’’

Bedenkelijk keek Mia mij aan.

‘’Laat je mij erdoor als ik ‘ja’ zeg?’’

‘’Zeker.’’

Er kwam een klein lachje op haar gezicht.

‘’Dit is je laatste kans, als je straks weer een lul bent, dan ben ik klaar met jou.’’

‘’Maak je daar maar geen zorgen over.’’

‘’En ik ga zeker niet met jou naar bed.’’

‘’Daar ging ik al niet vanuit’’ antwoorde ik terwijl ik een stap opzij zette.

Zodra ik een stap opzij had gezet opende Mia direct de deur en verdween langzaam in de somber verlichte gangen. Mijn ogen bleven op haar gericht, in de hoop dat ze zou omkijken. Dan wist ik dat ik tot haar toe was gedrongen, dan wist ik dat de eerste ontmoeting te redden was.

Meer vroeg ik niet.

Alleen een vluchtige blik achterom.

Er zat iets in de blik van een meisje als ze omkeek, een onvervalste oprechtheid. Het vormden een raam naar haar persoonlijkheid en deed alle maskers verdwijnen als sneeuw voor de zon. In die blik bestond geen onzekerheid, vertrouwensproblemen en pijn. Je kon zien wat ze dacht, wat ze wilde en wat ze voelde.

Het was een van die kleine dingen waarin je de persoon zelf kon zien zonder vervalsingen.

En daar was het.

Op het moment dat ik het minst verwachtte, keek ze om en toverde ze een klein lachje tevoorschijn. En een seconde later verdween ze in de gangen, onwetend dat ze mijn persoonlijke kwelling zojuist had verlicht.

Vorige post Volgende post