Brak.

Extreem brak

Mentaal leeggezogen door de XTC zat ik aan een tafeltje wachtende tot de volgende ‘kandidaat’ zou arriveren.

Ik was aan het fucking speeddaten.

En nee, het was niet vrijwillig.

Het idee kwam van de universiteit. Dit was hun manier om iedereen aan elkaar te introduceren. Alsof we stel eenzame kattenvrouwtjes waren die nog een laatste poging deden om hun sociale leven te redden. Elke twee minuten moest ik het exact hetzelfde gesprek voeren, het enige dat veranderde was de persoon tegenover me. Niet dat ik er veel van merkte.

Het wekkertje rinkelde, en daar gingen we weer.

Wie je was.

Wat je hobby’s waren.

Waar je vandaan kwam.

Er werd zelfs gevraagd wat mijn lievelingskleur.

Het was hopeloos.

Voor mij zat Maartje, Maud of Maaike. Precies wist ik het niet meer maar ik wist wel nog dat haar naam met een M begon. Ze was mollig, met een diep décolleté en acne die als een waterverfvlek over haar gezicht was verspreidt. Ze had een dikke make-up laag op waarmee ze onsuccesvol de overduidelijke huisirritatie probeerde te verbergen.

Ongeïnteresseerd zat ik voor haar met een pen te spelen. Ik had niet echt aandacht voor haar, eigenlijk had ik voor niemand aandacht op dat moment. Het enige wat ik wilde doen was in bed liggen, eten en masturberen.

Maar dat was teveel gevraagd.

‘’En wat zijn je hobby’s, Bob?’’

Ik haalde mijn schouders op.

‘’Porno kijken.’’

De blik op haar gezicht liet het lijken alsof ik haar zojuist verteld had dat ik haar moeder geneukt had.

‘’Wat is jouw probleem?’’

‘’Ik heb geen zin in dit sociale schouwspel.’’ Antwoorde ik terwijl ik mijn hoofd tussen mijn armen gooide.

Beledigd staarde ze mij aan en met een zucht zei ik: ‘’Okee, Ik speel mee. En wat mogen de hobby’s zijn van deze schone dame?’’

‘’Dat heb ik je net verteld, lul.’’

‘’Oow.’’

Er viel een stilte.

‘’Het was paardrijden, toch?’’ zei ik met een gokkende toon.

Maartje, Maud of Maaike staarde mij boos aan, ik wist dat ik nooit vrienden met haar zou worden. Ze haatte mij. Ze verachtte mij. Ik was zo goed als dood voor haar. Haar blik maakte dat duidelijk maar het maakte mij eerlijk gezegd niet zoveel uit.

In stilte wachtte we tot het kookwekkertje ons verloste van deze ongelukkige ontmoeting. Toen deze eenmaal rinkelde vloog ze van haar stoel af opzoek naar een waardige gesprekspartner. Ik legde mijn hoofd opnieuw tussen mijn armen. Ik wilde roken, in stilte lijden en gaan slapen.

Ik wilde verdwijnen maar de wereld bleef als een krijsend kind verplichtingen naar mij roepen.

Ik had het helemaal gehad met dit toneelstukje.

De stoel hoorde ik verschuiven. Ik keek op vanuit mijn liggende positie en zag dat er een jongen voor mij zat. Hij had rood haar en een klein rossig baartje.

‘’Volgens mij heb je zojuist geen vrienden gemaakt.’’

‘’Ik ben niet zo goed in nieuwe vrienden maken’’ antwoorde ik terwijl mijn hoofd nog steeds tussen mijn armen.

‘’Dat kon je wel aan haar gezicht zien, ja.’’

Ik ging normaal zitten.

‘’Kunnen we niet even naar buiten gaan om te roken, ofzo?

‘’Ik heb een beter idee. ’’

Hij pakte een zakje uit zijn broek en liet het zien.

Het was wiet.

‘’We kunnen heel dit gedoe ook ditchen en high worden.’’

‘’Je bent momenteel mijn meest favoriete persoon in deze hele ruimte geworden.’’ Was mijn antwoord.

Ik stak mijn hand uit en zei: ‘’Ik ben Bob trouwens.’’

Hij nam hem aan.

‘’Damian.’’

En zo was er een vriendschap geboren.

 

Vorige post  Volgende post